ПЕШГУФТОР:
Ҳаркӣ н-омӯхт аз гузашти рузгор,
Низ н-омӯзад зи ҳеҷ омӯзгор…
Аз ҳама даҳшаттарин барои инсон он аст, агар ӯ аз таҷрибаи талхи худ ибрат нагираду, пайи ислоҳи он нашавад… Сад афсӯс, ки баъд аз ҳазорон фитнаву дасисабозиҳо, хунрезиҳо, наҳсигариҳо, сухтану бохтанҳо то ҳол намояндагони беимони наҳзатӣ аз «даъвати ҷанг» даст намекашанд. Бале, «даъват ба ҷанг». Зеро, ибтидо аз соли 1990 ин неоисломистҳои тоҷик анбуҳи мардуми бечораро ба майдонҳои пойтахт кашола карда, даъват ба амал меоварданд, ки «Ҳукуматро сарнагун кунед», «ин идораву фалон вазоратро ғасб кунед», «Фалониро гаравгон гиред», «Тир холӣ кунед, малоикаҳо он тирро ба қалби кофир мезананд» ва ғайраву ва ҳоказо… Дар ин байн, 27 сол гузашт… То ҳол, чун эстафетаи «аз даст ба даст», ҳамин гуна даъватҳо идома доранд. Ҳамон гуфтаҳо, ҳамон стратегия, хамон идеология, ҳамон муқовимат, танҳо чеҳраҳои дигар. Яъне, аз С.А.Нурӣ ба Ҳимматзода, аз Ҳимматзода ба Эшони Қиёмиддини ғозӣ, аз ин ба Алӣ, аз Алӣ ба Валӣ… ва инак расидем ба «амри маъруф»-ҳои Муҳиддин Кабирӣ.. Муфассал…